Ἕνα κάτι σμαραγδί [β]

8. Πεζή πιστότητα

Ψιχάλιζε ἀδιάκοπα στόν ὕπνο μου
Τά αὐτοκίνητα σέ βῆμα σημειωτόν
Λιμνάζανε στή βούρκα τους
Κι ἐγώ μέ τήν πολύχρωμη ὀμπρέλα μου
Ἀνέμελα περνοῦσα ἀνάμεσά τους
Σχεδόν πετοῦσα ἀπό πάνω τους
Σχεδόν χανόμουν στήν πεζή πιστότητά μου.


9. Ἡ ἀζαλέα

Μιά γλάστρα ὅλη κι ὅλη στό μπαλκόνι μου
Μιά ἀζαλέα κόκκινη χαρά
δῶρο τῆς Στέλλας μ' ἕνα της χαμόγελο
Τήν ἔκαψε τό χιόνι τοῦ Φλεβάρη
Ἥσυχα πέσανε οἱ νιφάδες
νύφη τή στολίσανε
κι ἔτσι ὅπως ἤτανε λαμπάδιασε
καί κάηκε
δίχως νά βγάλει φλόγα οὔτε καπνό
Ἦταν γραμμένη τοῦ χιονιοῦ.


10. Ἀπουσία

Μετρῶ τά δευτερόλεπτα
πού σ' ἀκουμποῦν καί φεύγουν
Βρίσκεσαι πίσω ἀπό τά βλέφαρά μου
ἤ μέσα σ' ὅλα, ὅταν ἀνοίγω τά μάτια
Τά μαλλιά μου
μπερδεύονται στά δικά σου
τά χέρια μου στά χέρια σου
μέ τά δάχτυλά σου
γράφω γιά τήν ἀπουσία σου
Κι ἡ ἀνάσα σου
ζεσταίνει τό χαρτί
καθώς σέ ψάχνω στίς κρύες λεωφόρους.


11. Ἀεράκι

Στήν ἄπνοια ἡ λεύκα στέκει νεκρή φύση
Μέ τ' ἀεράκι τά φύλλα της ριγοῦν, σαλεύουν
καί παραδίνονται στό ρυθμό μιᾶς μελωδίας
πού βγαίνει ἀπό τά ἔγκατά της
γλιστράει στίς ἀρτηρίες καί τίς φλέβες της,
διαχέεται
καί λειαίνει τήν τραχειά ὑφή τῆς μέρας

Μιά ἅρπα ξεχασμένη
εἶναι ἡ λεύκα στήν ἄπνοια.


12. Ἡ ἁλυσίδα

Φέτος δέ βλέπω τή μαϊμού
πούχατε στό Ροδίνι
Θ' ἀστειεύεστε, εἶπε ὁ φύλακας
καί μοῦ 'ριξε μιά πλάγια περιφρόνηση
Κι ἄστραψε μπρός μου
ἡ Ἑλλάδα τοῦ Καλοκαιριοῦ
πού μέ μιάν ἀνύποπτη ἁλυσίδα στό λαιμό
ἔκανε "πώς στολίζεται ἡ κυρία".

Ρόδος



13. Οἱ Φίλοι

Τά χρόνια μας ὥριμο σταφύλι
κι ἡ μεγάλη μέρα τῆς μικρῆς
ζωῆς μας ἀκόμα δέ χάραξε
Ὁ Γιῶργος ξενιτεύτηκε στά εἴκοσι
"Πάω νά ζήσω" μᾶς εἶπε
Ἐμεῖς προτιμήσαμε νά πεθάνουμε ἐδῶ
Τώρα σκαρώνουμε εὐκαιρίες συνάντησης
Μετράμε τίς κουβέντες μας μιά-μιά
Μήν παρεξηγηθοῦμε λέμε
μήν πληγώσουμε
καί σχεδόν ἔχουμε ξεχάσει
πῶς μαλώνουν οἱ φίλοι
πῶς φιλιώνουν.


14. Στό πουθενά

Μεγαλώσαμε στ' ἀμπέλια
κάτω ἀπό τήν ἔγνοια τῆς ἐλιᾶς
Στό πέτρινο πηγάδι
στίχους χαράξαμε κι ὀνόματα
νά ταξιδεύουν Μάη καιρό
στά σπαρτολούλουδα ἴσια στή θάλασσα.

Ἔκανες μακροβούτια τήν ὥρα
πού τό καράβι μπαίνοντας
σφύριξε τούς σιωπηλούς σου πόθους
Μεῖνε, σοῦ φώναξα

Ἔφυγες Αὔγουστο
μ' ἕνα τσαμπί σταφύλι
Εἶπες πώς θά γυρίσεις γρήγορα
Τώρα μεσημεριάζεις στήν Ἀθήνα
ἔκθετος, ἕνας γυρολόγος
στίς γειτονιές τοῦ Πουθενά.


15. Πρωϊνό

Συχνά πίσω ἀπό τά μεγάλα τζάμια
τό πρωϊνό διαβαίνει ἀργά
τόσο, πού λές πώς ἄραξε.
Διακρίνω τότε καθαρά μέσα στό χῶρο
τήν ταχύτητα τῶν κινήσεων
τή φορά τῶν σωμάτων
τή σπουδή τῆς ἀναχώρησης
κι ἀμέσως ὕστερα
τή βραδύτητα καί τήν ἀναστολή.
Τό πρωϊνό μιά ὑποψία ταξιδιοῦ.


16. Εἴσοδος-Ἄμυνα

Ἡ εἴσοδός μου
μιά προκαθορισμένη τελετή
μιά ἐνδοτική συνάντηση
ἀνύποπτων σωμάτων
Τόν τρόμο μου
ἀντιλάλησαν μεσότοιχοι
σταυρωτά διαρυθμισμένοι
τά πρόσωπα διατήρησαν
τήν ἀκαμψία τους
Κάτι μ' ἔσπρωχνε
δέν ξέρω ἀλήθεια τί
Κάτι μέ σπρώχνει
- ἀέρας θά 'λεγες -
μέ μπερδεύει
σέ φύλλα λυγαριᾶς
ὕστερα σέ κεραῖες,
ἰαχές, λιπαντήρια
Ὀλισθαίνω
Ἁρπάζομαι
ἀπό συχνότητα σφυγμοῦ
ἀπό κραδασμό χορδῆς
Ἀμύνομαι
Λέξη ἡ ἀσπίδα μου.